Bouwen voor de werkelijke behoefte

Huren is het nieuwe kopen. GOUD is voorstander van het verbreden van de toegankelijkheid tot de sociale huursector door inkomensgrenzen te verhogen. Dit dan wel in combinatie met een huurbelasting die gebaseerd is op een rechtvaardig te achten woonquote. Volkshuisvesting moet in ieder geval weer prioriteit no. 1 worden. Het instrumentarium en de slagkracht van de provincie dient versterkt worden om in de planningsfase de proportie betaalbare woningen in de nieuwbouw te kunnen vergroten. Als gemeenten hun afspraken niet nakomen en onvoldoende sociale huurwoningen bouwen dan moet de provincie hen dwingen dit te doen.

Woningbouwcorporaties moeten in dat verband meer financiële mogelijkheden krijgen om te kunnen bouwen. Het Rijksbeleid heeft een ommezwaai gemaakt waardoor op het woondossier meer verantwoordelijkheid wordt genomen dan in het verleden. Dat is een goede zaak. De komende jaren moet er eendrachtig worden samengewerkt om de condities te scheppen waardoor de gestelde doelen ook werkelijkheid kunnen worden. Dat betekent onder andere dat er meer rijksgeld naar de volkshuisvesting moet.

Voor de aantallen te bouwen woningen kunnen we de komende jaren aansluiten op de bestaande afspraken tussen Rijk en provincie. Maar naast beschikbaarheid en betaalbaarheid is ook de typologie en locatie van woningen van belang. Diverse levensfasen stellen verschillende eisen aan het soort woningen en aan de omgeving waar die woningen idealiter zouden moeten staan. Het spreekt vanzelf dat levensloopbestendig en duurzaam bouwen de norm is. Er moeten meer kleine clustergebonden woningen voor ouderen komen (voorbeeld: Knarrenhof). Denk daarbij aan vanouds bekende hofjes als inspirerend voorbeeld.

We constateren dat het aanbod en de vraag momenteel niet op elkaar past en dat het er niet naar uit ziet dat er snel verandering in de situatie kan komen, ondanks goede bedoelingen en hoge ambities. Uiteraard wil GOUD al het mogelijke doen om toch zoveel mogelijk resultaat te kunnen boeken. We zijn bereid om daartoe onconventionele maatregelen te nemen. Flexwoningen kunnen een oplossing zijn voor doelgroepen die aan het begin van hun wooncarrière staan, voor spoedzoekers, statushouders of voor arbeidsmigranten.

Verdeling van schaarse (huur)woonruimte

GOUD is van mening dat er voor iedereen gebouwd moet worden die in ons land rechtmatig aanwezig is. Een belangrijke vraag is vervolgens wie dit moet betalen of subsidiëren en hoe we de verdeling van schaarse woonruimte regelen. We zijn er geen voorstander van om gezien de enorme tekorten in de bestaande voorraad van sociale huurwoningen voorrang te geven aan statushouders. We hanteren voor de slachtoffers van de woningnood het principe “gelijke monniken, gelijke kappen”. Het Rijk heeft stelselmatig geweigerd consequenties te trekken uit het feit dat Nederland immigratieland is geworden en heeft de opvang en benodigde voorzieningen niet goed geregeld. Het is niet eerlijk als urgent woningzoekenden hier vervolgens de dupe van worden.

We zijn ook geen voorstander van een strak “eigen volk eerst beleid” in gemeenten bij het toedelen van (huur)woningen. De woningmarkt is regionaal en dit beleid is een tweesnijdend zwaard. Op deze wijze komen inwoners dus zelf ook bij de buurgemeente achteraan in de rij. En inwoners die wonen in een gemeente met geen of te weinig grond om bij te bouwen zouden nooit meer aan de beurt komen. Dat kan dus niet. “Ieder voor zich” is trouwens contrair aan de nadruk die GOUD legt op samenwerking en gemeenschapszin als onderliggende waarden in het bestuur.

Arbeidsmigranten

Het is in onze visie ook niet juist om de behoefte aan woonruimte voor arbeidsmigranten indirect te laten subsidiëren door de (minder koopkrachtige) belastingbetaler. Die heeft zelf te lijden van de woningnood en ondervindt daarnaast op de arbeidsmarkt concurrentie van de goedkope instroom van arbeid uit het buitenland. Hier moeten de werkgevers met arbeidsmigranten zelf verantwoording nemen voor de huisvesting. Het is niet juist dat degenen die profiteren van de goedkope arbeidskrachten uit het buitenland de maatschappelijke kosten die er mee samenhangen volledig afwentelen op de samenleving. De overheid kan behulpzaam zijn met vergunningverlening voor flexwoningen of op andere wijze faciliteren. Wij zijn voorstander van een vergunningplicht voor het aanstellen van arbeidsmigranten die gekoppeld is aan een bewijs dat de werkgever zelf voor woongelegenheid heeft gezorgd.

Recreatiewoningen

Permanent wonen in recreatiewoningen op (voormalige) vakantieparken kan in sommige gevallen onder voorwaarden worden toegestaan. Belangrijk is dat het vakantiepark in zo’n geval niet meer als zodanig functioneert. De provincie heeft een uitgebreid beleidskader¹ ontwikkeld dat aangeeft wat hier wel kan en wat niet is toegestaan. Goud onderschrijft dit standpunt.

Het is overigens niet de bedoeling en ook meestal verboden of onmogelijk om in of vlakbij natuurgebieden te bouwen. Dat geldt ook voor recreatiewoningen. Bestemmingsplannen zullen het niet toestaan, of de natuurvergunning kan niet verleend worden. De laatste natuurgebieden in onze provincie moeten immers beschermd worden. Het Kustpact is een voorbeeld van aanvullende regulering die de bouw van recreatiewoningen aldaar niet toestaat. GOUD steunt dit beleid.